Juana de Ibarbourou_Docencia QR

PARA QUE COMEZAR UNHA NOVA VIDA SE ESTABAS TAN BEN NA MORTA?

É aí cando o corazón reclama o seu espazo de rei, de fillastro no trono do corpo. A cara co latexo aínda tarda un tempo en amarse, está demasiado acostumada a verse sen el.

A raiba apodérase de todo canto atopa, os beizos revíranse na tona tanto, que cando tentan amasar palabras, manteigan cimbran!

Non hai acougo posíbel, a terra que por pel se ten estoupa e mata desde o magma ferido, queima ata rebentar, bota por fóra como pode. Ela só sabe do ben que lle fai que a amen!

Ela escoita o zumido e alí acode, non sabe porqué nin para qué, só camiña na beira do son que os corpos lle xemen, e neles se estampa!

Dá e recibe calor, as pílulas de ira xa non alimentan crúas. Os guisos son o seu prato favorito.

Alí na aldea, onde naceu e paceu, na casa de pais e avós, as fillas xa non prenderon, e din que unha delas paríu sen fillos.

Ali na casa, xa non é aquí.Non hai sitio para pais, fillos e netos que coman, xoguen, vivan e morran durmindo.

Porque alí sulfatouse, alquitranáronse as veas, os camiños do corazón, os da fonte de Alaxe que aínda xenerosa e gallarda amosa o seu líquido. Coitada! Hante fender e has seguir regando. Abenzoada!

Xa non hai sitio para bailar libre, xa non quedan entradas para palcos caídos, os sons de aventuras criadeiras e música para seguir gozando de cada paso, están fechados, e tiráronse as chaves por un emprego fixo, un coche ben lucido e un piso na Coruña!

A palleira xa non ten herba, nin verde nin seca, os animais desecados pasan a ser actores porno mentres os abrazos lucen diviiiiinos en gaiolas de alta seguridade! Ai daquel que ouse abrir a cancela! Agora as fábricas producen en cadea portas para o mar.

As casas xa non se falan, eso era antes, agora xa non o precisamos, temos de todo…Os cartos refregan as maos e amosan as unllas brilantes e afiadas, non hai quen poida con eles!

Os pasos deixan nos cómaros pegadas de tacóns finíiiiiisimos, as peles das adolescentes non poden rozar terra. É de mal ver pensamentos nos pementos ou nas patacas, a terra tan só é iso, espazo de cría para froitos efémeros, morrerán seguro, entón…para que facelos vivir?

PARA QUE COMEZAR UNHA NOVA VIDA SE ESTABAS TAN BEN NA MORTA?

Un piso na cidade é o grande paraíso!

Fame e cartos

Cartos e fame

Fame de cartos

Ou cartos da fame impresa en formigón!

Xapón é o oráculo das almas perdidas: polo río da obediencia, suicidarse ou morrer afogado polo abrazo do mar.

As estatísticas son números

Cada 1 é un mundo

Pero nada, aínda que a terra se esgatiñe, o cego xordo emigra

E se por algún burato logra ver a luz, que forza e pacencia merque urxente

PARA QUE COMEZAR UNHA NOVA VIDA VIVA SE ESTAMOS TAN BEN NA MORTA?

 

Autora: Marina Oural Villapol_MOV

Poema integrado en JUANA_Inspiracións, Performance_Poesía_Danza_Música


Comments are closed